Arquivos Ártabros: "Por unha democracia do territorio", Manifesto da Coordinadora Cidadá en Defensa do Territorio

MANIFESTO "POR UNHA DEMOCRACIA DO TERRITORIO" DA COORDINADORA CIDADÁ EN DEFENSA DO TERRITORIO

Desde a Coordinadora Cidadá en Defensa do Territorio, integrada por máis 600 colectivos de todo o Estado español, denunciamos que:

Atopámonos ante un feito histórico: nunca na historia europea produciuse unha ocupación do chan tan extrema polas súas dimensións e o seu impacto como a que ten lugar actualmente en todo o territorio español. Trátase do maior espolio social, ambiental e cultural da historia europea. O Estado Español está sometido a un desorde territorial sen precedentes, é un dos estados desenvolvidos que peor xestiona o seu territorio, cunha ausencia total de cultura do territorio e un estado de excepción en política urbanística que se basea no beneficio económico desmesurado e cortoplacista de quen promoven a construción. Podemos dicir que o Estado Español é Marbella: Marbella é o paradigma da situación que afecta a todo o territorio e do déficit democrático do Estado. As distintas administracións autonómicas, en lugar de actuar regulando e recortando os crecementos desmesurados de cada municipio tenden a lexitimalos, carecendo o territorio dunha ordenación mínima que permita unha sustentabilidade ambiental, unha estructuración social e unha administración global dos recursos.

Tal como desvelan numerosos informes oficiais (en particular mencionamos o Informe de Cambios de Ocupación do Chan do OUSE de 2006) en España consómese máis cemento e constrúese máis que no Reino Unido, Francia e Alemaña xuntos e a metade que en EEUU. En 2005 construíronse no Estado Español máis de 800.000 vivendas e en 2006 chegou ás 900.000, consumindo cada ano a superficie equivalente a 50.000 campos de fútbol. Desde 2000 construíronse 4 millóns de vivendas. Actualmente, segundo os nosos cálculos, no Estado Español estase recalificando chan para máis de 20 millóns de vivendas que duplicarían o parque inmobiliario do Estado, das que máis de 10 millóns poderían construírse nos próximos 10 anos. Hai á súa vez unha precariedade xeneralizada de recursos, en particular da auga, que fan inviables a maior parte dos desenvolvementos previstos. O problema afecta a todo o territorio, damos a continuación algunhas cifras de previsión de desenvolvemento de zonas especialmente castigadas: a Comunidade de Madrid (máis de dous millóns de vivendas previstas), A Comunidade Valenciana (máis dun millón), Murcia (máis de 800.000), Almería (preto de dous millóns), Málaga (máis dun millón), a costa galega (650.000), sen esquecer o resto de comunidades autónomas, da costa, o interior e a illas. Por todo iso concluímos que:

A cuestión urbanística é o problema máis grave do Estado Español

Un dos maiores problemas sociais:

O actual crecemento urbanístico profunda as diferenzas na estrutura social, acentuando vellas e novas desigualdades. O modelo inmobiliario español extrema a división económica e social do espazo, favorecendo os procesos de segregación e producindo unha desestruturación territorial que, finalmente, tradúcese nun empeoramento ostensible das condicións de vida. O modelo territorial que se está configurando é de crecemento difuso e fragmentado e xera unha enorme necesidade de mobilidade motorizada privada. Xéranse modelos urbanos antisociais, coa proliferación de enormes cidades-urbanización, cun modelo de elevado consumo de recursos, que á vez que destrúen a paisaxe e o medio natural xeran tecidos urbanos desmembrados e fan desaparecer o espazo público, deixando como única alterativa os centros comerciais e de lecer e o consumo privado. A especulación urbanística converteu unha parte importante do territorio español nun ámbito privilexiado de actuación das mafias internacionais. Doutra banda, as características urbanísticas de moitos dos novos desenvolvementos, auténticas cidades pantasma de segunda residencia faltos de equipamentos e servizos, favorecen a aparición de novas formas de inseguridade cidadá, cada vez máis frecuentemente combatida con inquietantes políticas de seguridade que buscan converter a cada veciño nun policía.

A deterioración da calidade de vida chega a afectar á saúde pública, dado o estado terceiromundista de saturación do saneamento e a proliferación de verteduras contaminantes en todo o país. O uso intensivo de recursos case inexistentes como auga eleva este problema a unha categoría de primeira orde e converte a política hidrológica nunha guerra entre promotores de chan e un engano masivo á cidadanía.

Promóvense as grandes infraestruturas que posibilitan a especulación do territorio (autoestradas, trens de alta velocidade, aeroportos, portos), a miúdo con subvencións millonarias da UE, mentres se acrecenta un estado de precariedade xeneralizada en todas as infraestruturas básicas e os servizos que o cidadán necesita.

O Estado Español é un dos territorios con máis vivendas baleiras e onde máis vivendas se constrúen por habitante e con todo é tamén un dos estados onde a vivenda é máis inaccesible: desde 1997 os prezos da vivenda duplicáronse; a espiral especulativa infla artificialmente o prezo da vivenda ata facela inaccesible para enormes sectores da poboación á vez que empeoran as condicións de vida ao saturarse as infraestruturas e masificarse o territorio. O crecemento proposto non pode xustificarse en termos de demanda de vivendas xa que unha parte significativa de devandita demanda é puramente especulativa.

Ao problema da vivenda hai que engadir o drama humano de quen son desaloxados por non poder pagar a hipoteca, un problema cada día maior, así como os abusos relacionados con expropiacións forzosas e recualificacións, o mobbing inmobiliario, e doutros tipos. Podemos falar de millóns de vítimas dos abusos urbanísticos no Estado Español.

a cidadanía son vítimas sistemáticas desta situación, atopándose nunha posición de crecente precariedade ante os abusos urbanísticos e as estafas. A persoa compradora de vivendas atópase afectada por unha situación de estafa xeneralizada xa que, como demostra o informe da Asociación de Usuari@s Bancarios Ausbanc de 2005, o 98% da publicidade da industria inmobiliaria é enganosa.

Os dereitos cidadáns á participación na planificación territorial e urbanística son sistematicamente lesionados ao porse dificultades de toda índole e promoverse un clima de desinformación xeneralizada no que a propia administración practica unha demagoxia desarrollista segundo a cal este modelo insostible e destrutivo de crecemento beneficiaría a tod2s, o que induce a que a gravidade da cuestión non sexa recoñecida actualmente pola sociedade.

Un dos maiores problemas ambientais:

O territorio está sometido desde fai décadas a un proceso de urbanización salvaxe que destruíu enormes sectores de forma irreversible, en particular a case totalidade da costa e a contorna das grandes urbes, e cada vez máis outros sectores do interior. O Urbanismo desaforado é motor constante de destrución de especies vexetais e animais protexidas, así como de xacementos xeolóxicos protexidos.

O actual crecemento caracterízase por unha explotación intensiva do territorio, recalificando enormes superficies de terreo para uso residencial, cun alto consumo enerxético e coa proliferación de modelos insostibles, como o campo de golf, que levan un elevado consumo de recursos.

Doutra banda o consumo desmesurado de recursos pon ao urbanismo como principal causa do aumento de emisións de CO2 no Estado Español, e polo tanto como principal contribuínte ao cambio climático, coa imposibilidade de controlar as emisións a medio prazo se non se detén drasticamente o crecemento.

Un dos maiores problemas culturais:

Estanse destruíndo valores e acenos de identidade fundamentais da cultura: a paisaxe, a cultura local e a contorna natural, que son remplazados polo formigón e o modelo estandarizado, insostible e globalizado dunha cultura de masas ultraliberal baseada no beneficio económico cortoplacista.

O desenvolvemento urbanístico é seica a maior fonte espolio cultural de España, ao destruírse sistematicamente xacementos arqueolóxicos, edificios e lugares de interese cultural, ademais de propia paisaxe. O caso recente da cidade visigoda de Toledo é só a punta do iceberg. No Levante Almeriense, por exemplo, hai máis de 500 xacementos arqueolóxicos ameazados pola construción.

A asimilación total nunha cultura globalizada e estandarizada ten como consecuencia o borrado de todos os aspectos significativos da cultura, empezando por ese patrimonio irrecuperable que é o natural e paisaxístico, pero tamén co borrado de todas as formas de especificidad cultural, con consecuencias como a perda da soberanía alimentaria. A realidade complexa do territorio se subsume violentamente nun modelo estandarizado, importado do mercado anglosaxón e estadounidense, que xera enormes conflitos coa especificidad territorial, mediambiental, social e cultural.

Un dos maiores problemas económicos:

Ao estar hipercentrada no desenvolvemento urbanístico a economía española está gravemente desequilibrada, coas consecuencias dun incremento da inflación, unha redución da produtividade, unha detracción de capitais e recursos humanos que deberían investirse noutros sectores, cos riscos enormes do estalido da burbulla inmobiliaria, coa imposibilidade material de alimentar a economía do país desta fonte a longo prazo e co crecemento desmesurado da economía mergullada que representa, segundo o ministerio de Facenda, o 20% do PIB español, co 26% dos billetes de 500 ... da zona euro circulando no Estado Español. A década de crecemento do mercado inmobiliario español tirou do emprego e o consumo pero os expertos temen que o mercado se encamiñe cara a unha aterraxe brusca que podería repercutir no resto da economía nacional, o 20% dos catro millóns de novos postos de traballo que se crearon no país foron no sector da construción, que é un dos máis importantes no Estado Español xa que representa máis do 10% da produción económica do Estado.

O desenvolvemento económico do Estado NON PODE xustificarse de ningún modo no desenvolvismo salvaxe que está acabando co noso patrimonio e os nosos recursos. O goberno ten a obrigación inmediata de promover un modelo de desenvolvemento económico radicalmente distinto, que non estea baseado no ladrillo.

A desaparición da agricultura e a gandería e doutras formas de industria e comercio local, elimina as fontes alternativas e a diversificación da produtividade, pondo o territorio unicamente ao servizo da especulación do chan.

Trátase dun modelo de crecemento que está afectando xa á propia industria turística: o informe de Exceltur de 2005 sobre o impacto do desenvolvemento urbanístico na industria turística demostra que se trata dun modelo devastador para o turismo de calidade, xa que destrúe os valores do territorio e fomenta unha masificación sen precedentes.

Estase creando un modelo económico e produtivo crecientemente insostible. O Estado Español é o territorio do mundo co maior déficit en conta corrente. Importamos moito máis do que exportamos e isto está xerando unha débeda financiada polo momento pola enorme entrada de capitais foráneos que acoden ao Estado ao investimento inmobiliario.

Doutra banda, como se sabe, o Estado Español estase convertendo nun dos estados principais do mundo en lavado de diñeiro negro que se realiza a través do negocio inmobiliario.

Para rematar, o desembarco da inmobiliairas no sector enerxético pode expor un grave problema de forte subida de tarifas para facer fronte ao endebedamento adquirido.

Un dos maiores problemas políticos:

Segundo o tribunal de contas unha terceira parte do financiamento dos partidos políticos é ilegal e procede principalmente da especulación urbanística, isto converte á cuestión urbanística na cuestión que máis ampla e profundamente implica a todas as forzas políticas maioritarias na corrupción. O estado de corrupción xeneralizada -ejemplificado no paradigma de Marbella- das administracións municipais e autonómicas, así como de sectores do poder xudicial, a banca e a industria inmobiliaria, entre outros, atopan no urbanismo o seu principal ou o seu único eixo e representa a maior agresión que se produciu á nosa democracia, socavando os seus valores ata límites inaceptables nun estado de dereito e expondo unha deterioración sen precedentes das institucións democráticas.

Á súa vez o arraigamento sen precedentes das mafias internacionais no territorio español é un dos maiores desafíos políticos da historia da democracia, en particular se temos en conta que segundo o Fiscal da Audiencia Provincial de Málaga existe un pacto entre sectores da administración e as mafias internacionais para que estas blanqueen impunemente o seu diñeiro no Estado, coa condición, suspuestamente, de que non cometan crimes no noso territorio e colaboren na loita antiterrorista.

O modelo de crecemento descrito é claramente anticonstitucional, ao promoverse a especulación desenfreada do chan, atentando sistematicamente contra o interese xeral, á vez que se dificulta ao cidadán o acceso a unha vivenda digna:

"Artigo 47 da Constitución Española: Todos os españois teñen dereito a gozar dunha vivenda digna e adecuada. Os poderes públicos promoverán as condicións necesarias e establecerán as normas pertinentes para facer efectivo este dereito, regulando a utilización do chan de acordo co interese xeral para impedir a especulación".

A causa desta situación, única no mundo, é:

1. Que desde o s.XIX no Estado Español, e cada vez máis, a lei favorece a especulación e desampara ao cidadán, habendo creado un estado de excepción en política urbanística único no mundo, onde, ademais, a falta de control e a opacidade alentan a corrupción:

plusvalias aos propietarios do chan desde o S. XIX
aproveitamento futuro de chan desde 1956
convenios urbanísticos desde 1960
lei de chan do 98
axentes urbanizadores desde o 2003 (etc., etc.)

2. Que nesta situación a lei desampara ao cidadán e ao territorio: ou non se aplica, ou é lenta, ou é insuficiente.

3. Que a este estado de excepción viñeron a refuxiarse e alimentarse: os fondos de investimento internacionais, as mafias, a industria turístico-inmobiliaria de masas, o financiamento ilegal de partidos, entre outros, hipercentrando a economía do pais, xerando unha situación de destrución irreversible do territorio descontrolada e desmesurada, sen parangón no mundo.

4. Que nesta situación a administración promoveu expresamente e permitido un modelo territorial depredador, especulativo e destrutivo.

Que é imprescindible para frear a corrupción e a especulación:

Un plan integral e drástico, posiblemente un pacto de estado, social e político, que contemple as seguintes

75 MEDIDAS CONTRA A ESPECULACIÓN, A CORRUPCIÓN, OS ABUSOS URBANÍSTICOS E A DESTRUCIÓN TERRITORIAL E POR UN NOVO MODELO DE DESENVOLVEMENTO

repartidas en catro liñas de actuación esenciais:

1. Eliminar todas as figuras legais que favorecen a especulación (convenio urbanístico, axente urbanizador, plusvalías a mans privadas, etc.) e fortalecer os mecanismos contra a especulación e a corrupción.

2. Unha lei rápida contra os abusos urbanísticos e ambientais e Sentenzas exemplares.

3. Medidas drásticas para frear o urbanismo salvaxe: Moratoria xeral na recualificación (ata que se ocupen os 3 millóns de vivendas baleiras que hai), crecemento cero para todos o municipios que creceron máis do 10% na última década, limitar o crecemento ao 10% do chan urbano actual por cada década en os municipios que creceron menos do 10% en lá ultima década; e retirada de competencias urbanísticas aos concellos e autonomías que promovan o urbanismo salvaxe.

4. Unha alternativa económica e unha nova cultura de ordenación do territorio para España.

1.Eliminar todas as figuras legais que favorecen a especulación e a corrupción e crear outras que a impidan ou dificulten expresamente, para iso o estado debe esixir a toas as comunidades autónomas a trasformación das súas normativas ou no seu caso recuperar as competencias necesarias para iso, se a comunidade autónoma non accedese.

As plusvalías da recualificación do chan deben ir a mans públicas.
A eliminación das figuras do convenio urbanístico e do axente urbanizador.
Eliminar a figura do aproveitamento futuro de chan.
A derrogación da lei de chan estatal actual, unha normativa ultraliberal importada de EEUU na que todo o chan é por definición urbanizable, e o retorno ao modelo europeo de lei de chan no que este é por definición protexido.
A derrogación da actual lei de expropiación e a elaboración dunha nova lei que impida os abusos que actualmente se cometen por vía da expropiación forzosa.
A elaboración dunha nova lei de financiamento municipal que outorgue aos concellos novas fontes de financiamento.
A elaboración dunha nova lei de financiamento de partidos que regule a finanaciación ilegal e a proveniente da construción e a especulación do chan.
Fiscalidade sobre vivendas baleiras, que pode servir tamén como financiamento alternativo para os concellos.
Mecanismos de vixilancia estatais e comisións de seguimento.
Comisións técnicas alleas a calquera signo político.
Potenciar os consellos autonómicos de urbanismo
Reducir a marxe de discrecionalidad dos planificadores
Os dereitos e deberes dos distintos suxeitos deben establecerse na lei e non en pactos e convenios.
Recuperar, por parte das comunidades autónomas, as posibilidade de suspender as licenzas urbanísticas, eliminada pola sentenza 46/92 do tribunal constitucional por non estar incluída na lei de bases de réxime local.
A posta en práctica rigorosa das normativas relativas ao Patrimonio municipal de chan
Desenvolver novos mecanismos de control público desde o Ministerio Fiscal.
Obrigatoriedade de realizar unha declaración anual de bens dos cargos electos e de libre designación dos Concellos, se é que existen, e dos seus familiares directos, con acceso público.
Compromiso político dun pacto anticorrupción, que inclúa a destitución inmediata de calquera cargo electo ou de libre designación, que estea imputado, procesado ou condenado pola xustiza.
Modificación legal para facer responsable económico directo aos cargos públicos que aproben plans ou obras ilegais, e aos técnicos que as informen favorablemente. Esixir o pago dos gastos do seu defensa aos cargos públicos que sexan condenados, á marxe das súas responsabilidades penais.
Potenciación das fiscalías anticorrupción e contra os delitos ambientais e urbanísticos con dedicación exclusiva. Crear xulgados provinciais especializados neste tipo de delitos.
Regular o papel da banca na especulación.
Desenvolver unha cultura da transparencia destinada a informar ao cidadán de cada paso na xestión do chan, incluíndo medidas como colocar pancartas en solares afectados.
Unha transformación no financiamento europeo que se destina a miúdo a grandes infraestruturas e proxectos que favorecen a especulación do chan e o desenvolvemento urbanístico insostible, mentres se descoidan sistematicamente as infraestruturas destinadas a manter e mellorar a calidade de vida do cidadán, que se atopa nunha situación de precariedade crecente.
Prohibición de venda dos aproveitamentos urbanísticos dos Concellos e de chans públicos para usos que non sexan equipamentos públicos ou vivendas protexidas.
Prohibición de Modificacións Puntuais que teñan por obxecto reclasificar chans non urbanizables a urbanizables, ou recalificar chans terciarios, industriais, de equipamentos, zonas verdes... a usos residenciais.
Obrigatoriedade de construción dos equipamentos con carácter previo aos desenvolvementos inmobiliarios.
Mecanismos para regular que a especulación do chan prodúzase de forma masiva en mans de moi poucos propietarios (por exemplo, seis promotores son donos de case 200 millóns de metros cadrados en Madrid).
Os informes do tribunal de contas deben ser vinculantes.
Hai que tipificar os reparcelamentos como delito urbanístico.
As eleccións municipais deben ser con listas abertas e independentes de partidos, constituídas por habitantes do municipio.

2. Reforzar e axilizar substancialmente as leis, que actualmente desamparan ao cidadán e ao territorio.

A creación de unha lei rápida, como no caso da lei de xénero, que permita a actuación áxil da lei nos abusos urbanísticos e ambientais, tanto na prevención como na penalización e paralización.
A aplicación das leis existentes destinadas ao control do desenvolvemento urbanístico, a defensa do medioambiente e a loita contra a especulación do chan, que se vulneran sistematicamente, a articulación de mecanismos legais que poñan en práctica o artigo 47 da constitución e persigan expresamente a especulación,
Sentenzas exemplares en todos os casos abertos na actualidade.
Reforzar e ampliar as fiscalías de urbanismo e medioambiente e as de anticorrpución.
Reforzar e ampliar os contigentes de garda civil e as medidas para detectar as fraudes, as construcións ilegais e outros tipos de delitos.
O cumprimento das directivas europeas de medio ambiente.
A posta en práctica de mecanismos de información e participación cidadá reais, a integración da coordinadora e os outros organismos representantes da cidadanía nos órganos consultivos de cada proceso da planificación territorial e a posta en práctica de mecanismos de denuncia efectivos das infraccións administrativas en que a administración incorre sistematicamente lesionando o dereito cidadán á participación.
A articulación e posta en práctica de normativas estritas e medidas de vixilancia contra a publicidade enganosa e a publicidade ilegal, que obriguen a un seguimento de cada proxecto que se publicite no mercado no ámbito nacional, internacional e internet e o endurecemento dos procedementos de obtención de permisos para a colocación de valos e bandeirolas publicitarias.
Facilitar o exercicio da acción pública ás asociacións entre cuxos fin atopar a defensa da legalidade, do territorio e/ou do medio natural, así como a esixencia de responsabilidade aos membros de devanditos tribunais e fiscalías se fixesen abandono das funcións encomendadas.
Participación dos colectivos cidadáns en plenos e consellos territoriais
Desenvolver mecanismo para unha democracia directa e participativa que incentive a responsabilidade cidadá.
Medidas contra o mobbing inmobiliario.
Medidas contra clausulas abusivas de contratos das promotoras.
Aluguer forzoso de vivendas baleiras.
Aumento da vivenda social e protexida.
Desenvolver mecanismos de defensa dos integrantes de colectivos ameazados.
Un cambio de cultura en xuíces e fiscais: estes deben traballar sempre e só ao servizo do interese xeral. Para iso débense elaborar mecanismos de control e prevención dos casos de prevaricación.
Esixencia de que se cumpran as sentenzas de demolición e recuperación e denunciar a súa incuplimiento
Impedir os desaloxos por non poder pagar hipotecas

3. Medidas urxentes para frear a situación actual de destrución territorial e precariedade cidadá:

Moratorias nas recalificaiones e nos distintos ámbitos da planificación urbanística. municipal e autonómica, en particular onde non estean garantidos os recursos básicos como a auga e en particular moratorias na construción de campos de golf e resorts e novas estacións de esquí.
Crecemento cero de novas vivendas en todas os municipios que han experiementado un crecemento superior ao 10% na última década, en todas as zonas saturadas ou con problemas de abastecemento hídrico; e crecemento cara a dentro das cidades, utilizando o enorme continxente de vivenda baleira e cunha rexeneración coherente dos centros urbanos que así o necesiten;
Límitar o crecemento nos municipios que tiveron desenvolvemento escaso ao 10% do chan urbano en cada década e limitalo en todo caso ao 10% de crecemento vexetativo en ultímaa década.
Retirada de competencias urbanísticas como medida de castigo e co fin de impor un control a aqueles concellos e autonomías que promovan un desenvolvemento extremadamente insostible e contrario ao interese xeral.
Limitar as competencias municipais
Crear unha axencia estatal que controle o desenvolvemento urbanístico.
Ocupación das vivendas baleiras, mediante aluguer ou venda.
Emisión de débeda pública para comprar chan cualificado durante os últimos cinco anos a prezo de escritura pública e garantindo un beneficio dun 10% anual.
Os crecementos urbanísticos deben realizarse como ampliación dos actuais núcleos urbanos, recollendo estritamente a filosofía respecto diso das Directrices Xerais de Ordenación, prohibindo as urbanizacións segregadas dos núcleos urbanos.
Aumento da Servidume de Protección do Dominio Público Marítimo Terrestre dos 100 metros mínimos que prescribe a lei aos 500 metros, para blindar a fronte litoral contra as presións especulativas, este aumento poderíase realizar onde non haxa núcleos urbanos consolidados.
Retirada total ou parcial das competencias sobre chan que non sexa urbano aos Concellos.
A posta en práctica inmediata de instrumentos efectivos de ordenación territorial, na súa maioría inexistentes ou insuficientes, que deberían levar recortes masivos na maioría dos desenvolvementos previstos polos Plans Xerais de Ordenación Urbana, os Plans Parciais e as modificacións de Normas Subsidiarias municipais.
A posta en práctica obrigatoria de plans de infraestruturas básicas (auga, saneamento, tráfico, rede eléctrica) e de servizos, que emenden os déficits existentes e cubran as necesidades futuras, previos a calquera novo desenvolvemento.
Frear o desenvolvemento das macroinfraestructuras da especulación, (grandes autovías, portos, aoerpuertos e trens de alta velocidade).
A posta en práctica de solucións urxentes para a proliferación e o asentamento das mafias internacionais en España, que conduzan á súa erradicación.
Medidas drásticas protección do patrimonio arqueolóxico e cultural.
Medidas drásticas protección do patrimonio natural e paisaxístico.
Ampliación dos espazos naturais protexidos e creación de franxas de amortiguamiento de polo menos 5km onde non se poida construír e si desenvolver actividades de gandería.
Maior control legal e administrativo sobre as verteduras derivadas da construción, demolición e obras públicas, especialmente os que a lexislación europea considera verteduras perigosas.
A execución efectiva da lei de Montes.

4.Pór en práctica de forma inmediata alternativas económicas e outros modelos de desenvolvemento que poidan estar plenamente operativos no prazo máximo de dous anos.

A posta en práctica de alternativas económicas e dun modelo de transición a esas alternativas que permitan abandonar a construción como principal fonte de emprego precario e temporal e de ?riqueza? para uns poucos
A posta en práctica de modelos de desenvolvemento e dunha cultura do territorio que respecten e reforcen os valores sociais, ambientais e culturais do territorio español e cada unha dos seus partes, que defenda e protexan expresamente os valores do territorio e a súa complexidade como patrimonio esencial.
A posta en práctica inmediata de instrumentos efectivos de ordenación territorial, na súa maioría inexistentes ou insuficientes, e dunha achaiadura estratéxica, que debería levar recortes masivos na maioría dos desenvolvementos previstos polos Plans Xerais de Ordenación Urbana, os Plans Parciais e as modificacións de Normas Subsidiarias municipais.
Potenciación do chan non urbanizable, protexido ou rústico como principal valor do noso territorio e facilitar a posibilidade da recualificación de chan urbano a chan rústico ou de protección ambiental.
A posta en práctica de plans de renovación drásticos dos sistemas de saneamento en todo o territorio.
A aposta forte pola investigación e promoción de enerxías renovables e a regular a mobilidade motorizada e todas a fontes de consumo intensivo de recursos.

Nada disto estase promovendo actualmente desde o goberno. As medidas adoptadas ata agora son mornas, totalmente insuficientes e non serven para atallar a situación, son meras pantallas electoralistas. O anteproxecto de lei de chan é inaceptable e serve para intensificar moitas das barbaries actuais.

.... Por que?: porque os partidos políticos non queren deixar de financiarse coa construción e os corruptos non queren deixar de roubar. Preguntámonos se existe seica un "pacto de non agresión" entre o PP e o PSOE, principais aínda que non únicos partidos implicados na corrupción, para impedir que salga á luz a realidade da corrupción en España en toda a súa magnitude.

Quen é responsable desta situación:

A administración municipal, por ser o eixo da corrupción, a especulación e a desorde territorial;
A administración autonómica, que ten a competencia de ordenar o territorio;
A administración central, por non adoptar medidas fronte a un problema desta magnitude;
Todos os partidos políticos, por ser axentes activos na corrupción e a especulación,
Todos políticos corruptos, que ceden ás ?ofertas? e presións de promotoras, mafias e outros axentes.

Esiximos: A intervención inmediata e tallante do goberno Español e de todas as autonomías, da UE, a ONU, a Unesco e todos os organismos internacionais competentes para frear esta destrución sen precedentes.

As democracias sucumben pola corrupción. Ata cando esta situación?...

Facemos un chamamento a TODA a cidadanía

CONTRA A ESPECULACIÓN E A CORRUPCIÓN URBANÍSTICA
EN DEFENSA DO TERRITORIO
POR UNHA VIVENDA DIGNA
POR OUTRO MODELO DE DESENVOLVEMENTO
EN DEFENSA DA DEMOCRACIA
TODOS XUNTOS PODEMOS PARALOS
TODOS XUNTOS DEBEMOS PARALOS

GOBERNE QUEN GOBERNE
O TERRITORIO NON SE VENDE

A Coordinadora Cidadá en Defensa do Territorio, creada o 1 de abril de 2006, é unha entidade de ámbito estatal integrada por máis de 600 colectivos cidadáns, ecoloxistas, veciñais, culturais e doutra índole, por persoas, e por outras coordinadoras de ámbito autonómico e provincial, de todo o Estado Español, co obxectivo de crear un novo movemento cidadán co espectro máis amplo posible, baseado na convicción de que todos xuntos podemos parar esta tolemia. Non forman parte da CCDT partidos políticos, empresas nin sindicatos maioritarios.

Que facemos?: